بازی سیاسی دولت در تغییر وزرا

ميزنفت شمارش معکوس برای پایان کار دولت یازدهم آغاز شده است؛ بیش از سه سال از عمر دولت یازدهم گذشت ولی بخش اعظمی از وعده های دولت محقق نشد و اقتصاد تبدیل به بزرگترین چالش پاستور در کشور شد. ترمیم چهره اقتصادی دولت یازدهم همان مهمی بود که در همان سال نخست توصیه شد ولی توجهی به آن شد تا در لوای بی توجهی به آن٬ وزرای فرهنگی و آموزشی و ورزشی تغییر کنند و اصل ماجرا و پاشنه آشیل های دولت به وادی خاکستری کوچ کند.

از وعده های 100 روزه تا تحول عمیق فضای اقتصادی کشور از جمله وعده های دولت بود که به گفته بسیاری از کارشناسان محقق نشد و همین بار روانی و «انتظار سازی» برای مردم جهت بهتر شدن شرایط٬ کار را برای حسن روحانی سخت کرد.

چند دستگی شدید در تیم اقتصادی دولت و دور شدن دولت از برنامه خود موجب شد تا گمانه زنی ها درباره تغییر وزرای اقتصادی افزایش یابد و چهره های بسیاری برای رفتن و چهره های دیگر برای آمدن خبرساز شدند. ترمیم دولت در حوزه اقتصاد ضروری ترین اقدام دولت می توانست باشد ولی تکانی نخورد. در این احوالات یکباره وزرای آموزش و پرورش٬ فرهنگ و ارشاد اسلامی و ورزش و جوانان تغییر می کنند و تیم نا هماهنگ اقتصادی در جای خود ثابت ماند.

عده ای از تحلیلگران معتقدند این تغییرات بازی دولت در ارسال فرکانس های سرگرم کننده است که اینگونه القا شود رئیس جمهور به دغدغه ها برای ترمیم کابینه پاسخ داده است. این بازی زیرکانه درحالی انجام گرفته است که هیچ فردی به چنین تغییراتی نمی اندیشید؛ قابل خطور در اذهان نبود که رئیس دولت برای ترمیم بر وزارتخانه هایی دست گذارد که تغییرشان ضروری نبود.

گرچه برخی کارشناسان این اقدام را شبیه به تصمیمات رئیس جمهور سابق می دانند اما آنچه که مشخص است این است که این تغییرات برای رهایی از فشار منتقدان برای ترمیم کابینه است ولی در جبهه ای دیگر. دولت باید به ترمیم می پرداخت ولی بجای آنکه این ترمیم را در حوزه های مهم اقتصادی پیاده کند بر حوزه هایی دیگر و بی اثر بر جریان اقتصاد متمرکز شد.

در این میان یکی از وزارتخانه هایی که باید در فهرست تغییرات قرار می گرفت وزارت نفت بود؛ وزارتخانه ای که طی سه سال گذشته در رکود کامل کامل گرفته است که بخش اندکی آن منبعث از قیمت نفت است. تقریبا بیشتر برنامه های اصلی وزارت نفت به حالت تعطیل درآمده است و در عمل سایر بخش های اقتصادی را نیز متاثر کرده است.

بیژن نامدار زنگنه به عنوان وزیر نفت دولت یازدهم٬ نسبت به دوران گذشته خود دچار تحولات اساسی شده است و در همین وضعیت٬ پروژه های نفتی از جمله پارس جنوبی را به حال خود رها کرده است. همه چیز را معطل قراردادهای جدید نفتی کرده است و «هیچ» را بر نفت مماس کرده است. بنظر می رسید یکی از مهم ترین تغییراتی که باید در نفت انجام می شد جدا کردن وزیر نفت از بدنه دولت بود ولی در نهایت آنی اتفاق افتاد که کمتر کسی فکرش را می کرد.
گویا دولت قصد ندارد مسیراشتباه خود را با تغییر وزرای اقتصادی تغییر دهد و با پنهان کردن آنها زیر اتفاقات اخیر٬ مسبب مشکلات اقتصادی را وزرای برکنار شده و مستعفی می داند!

به عنوان نمونه روز گذشته جمع کثیری از کارکنان صنعت نفت در نامه ای به رئیس جمهور خواستار برطرف شدن مشکلات خود شدند و البته گفتند که فدای اهداف دولت و وزارت نفت شده اند. این نامه چند روز پس از پوست اندازی دولت منتشر شد که در بخش مهمی از آن آمده است:« آقای دکتر روحانی، با فرض اینکه حضور جناب آقای مهندس بیژن زنگنه و مدیریت کلان ایشان از جنبه ی پیشبرد اهداف دولت متبوع شما کاملا کارآمد و مفید بوده است اما نباید این واقعیت به دست فراموشی سپرده شود که این کارمندان شریف و خدوم صنعت وزین نفت هستند که نیل به اهداف والای نظام اسلامی در زمینه های اقتصادی را امکان پذیر می سازند و نادیده گرفتن مطالبات به حق این عزیزان نتیجه ای جز سرخوردگی و یاس را به دنبال نخواهد داشت.»

در این نامه مهم که یک خطر بززگ برای کشور محسوب می شود چنین نوشته شده است:« اینک که پس از بارها نامه نگاری و ارسال درخواست از سوی کارکنان صنعت نفت ، با کمال تاسف شاهد آن هستیم گوش شنوایی جهت استماع مشکلات کارکنان وجود ندارد ، این موضوع ما را بر آن داشت آخرین عریضه را حضور ریاست محترم جمهور تقدیم نماییم و امید آن داریم از سوی آن مقام موضوع به صورت ویژه مورد بررسی قرار گیرد.مزید استحضار اینکه  کارکنان صنعت نفت به نشانه اعتراض به وضع موجود و همچنین اعلام عدم رضایت عملکرد وزیر محترم نفت ، به زودی تجمع صنفی برگزار خواهند نمود. »

بی توجهی وزارت نفت و دولت به خواسته های کارکنان صنعت نفت بخوبی نشان می دهد مردم کشور به درک خوبی از سیاست و بازی های سیاسی رسیده اند و نمی توان آنها را با تغییرات نمادین و غیر ضروری سرگرم کرد. بدون تردید اگر دولت به توصیه همقطاران خود نیز توجه می کرد تغییر در بدنه اقتصادی کشور و بویژه وزارت نفت را عملی می کرد تا با فشار بیشتر مواجه نشود.