به گزارش
میز نفت، این چراغ سبز زمانی رنگ کدرتری به خود میگیرد که یکی از این افراد از نمایندگان ادوار مجلسی باشد که زنگنه بیکاری آنها را «فساد آور» میداند. علیمحمد احمدی یکی از نمایندگان ادوار مجلسی است که باوجود بازنشستگی و دریافت پاداش خود در پایان سال 96 همچنان به شرکت نفت و گاز پارس تردد میکزرد و باوجود تأکید نهادهای بازرسی مبنی بر عدم اعتبار امضای وی، همچنان به کار مشغول بود.
وی متولد 10 فرودین 1335 است که حدود 35 سال سابقه خدمتی دارد و طبق قانون بازنشسته است اما علاقه شدیدی به سمت فعلی خود دارد: «مجری طرح جامع توسعه پایدار پارس جنوبی»؛ وی تا به امروز سه بار بازنشستگی خود را به تعویق انداخته است که مرتبه سوم آن در نوع خود جالب است.
بر اساس قانون، وی از اوایل سال 97 بازنشسته محسوب شده و نامههای رسمی تائید کننده این موضوع بود؛ باوجود ابلاغ این مهم به وی و پرداخت پاداش بازنشستگی حدود 650 میلیونی ، سمت خود را رها نکرد تا یکی از نهادهای نظارتی وارد عرصه شود و به مدیریت شرکت نفت و گاز پارس هشدار دهد.
احمدی در ابتدای سال 97 به سراغ وزیر نفت رفت و با موافقت وی، بازنشستگیاش برای بار سوم به تعویق افتاد و دوباره به سمت پیشین خود بازگشت. حالا با اصلاح قانون منع بهکارگیری بازنشستگان وی باید راهی منزل شود ولی سؤال اینجاست که دلیل بازنشسته شدن وی و بازگشت سریع به محل کار خود بر اساس چه ضرورتی صورت گرفته است؟
وزیر نفت که بهترین سن مدیریت در صنعت نفت را 40 سال عنوان میکرد چرا برخلاف عقیده خود، همچنان بر مدیریت «پیران» در صنعت نفت تأکید دارد؟ نکته بعدی آن است که احمدی چه ذهنیتی درباره خدمت دارد که حاضر است پاداش بازنشستگی خود را پس دهد تا چند صباحی بیشتر در سمت خود باقی بماند؟
چرا این مدیر حاضر شده است پاداش 650 میلیون تومانی خود را پس داده و چند ماه بیشتر فعالیت کند و دستآخر طبق قانون جدید 235 میلیون تومان پاداش دریافت کند؟ آیا باید قبول کنیم وی بهاندازهای شیفته خدمت است که حاضرشده قید 400 میلیون تومان پاداش اضافه خود را بزند و چند ماهی بیشتر خدمت کند؟!