سود نفت کارت‌ها به چه کسی رسید؟

به گزارش میز نفت، شرکت ملی نفت برای شارژ نفت‌کارت‌های کارکنان، از سال 89 تا 98 با شرکت تجارت الکترونیک پارسیان که مربوط به  بانک پارسیان می باشد، همکاری داشته است؛ روند قرارداد به این شکل بوده است که شرکت مذکور از محل منابع خود، هر فصل نفت‌کارت‌ها را شارژ می‌کرد و شرکت ملی نفت ایران در سه نوبت تسویه همان فصل را با شرکت مذکور انجام می داد.

این روند کاملا به سود شرکت ملی نفت ایران بوده و  نیازی نبود پیش از شارژ نفت‌کارت‌ها، پولی را به حساب خود نزد شرکت فوق الذکر واریز نماید. با وجود این امتیاز خوب برای NIOC اما مسعود کرباسیان خواستار فسخ این قرارداد شد تا با بانک قرض الحسنه مهر ایران به تفاهم دست یابد اما نکته جالب این تفاهم‌نامه آن است که امتیاز مذکور به این بانک هدیه شد که اصولا برای بانک‌ها یک امتیاز شیرین است.

در تفاهم‌نامه جدید، شرکت ملی نفت ایران پول هر فصل از شارژ نفت کارت‌ها را به صورت «یکجا» به حساب خود نزد این بانک واریز می‌کند و این بانک با نگه داشتن این پول، هر ماهه نفت‌کارت‌ها را شارژ می‌کند که این تفاهم‌نامه کاملا به سود این بانک است.

ناصرمولایی مدیرمنابع انسانی شرکت ملی نفت ایران که این تفاهم‌نامه را به دستور کرباسیان امضا کرده، برای فرار از پاسخگویی، روی «رسوب» پول دست می‌گذارد و برای توجیه این قرارداد می‌گوید این بانک قرار است از محل رسوب منابع شرکت ملی نفت ایران، وام‌هایی را به صورت قرض الحسنه به کارکنان نفت پرداخت کند.

این در حالی است که پیشنهاد این بانک 25 درصد از محل رسوب پول است در حالی که شرکت تجارت الکترونیک پیشنهاد 40 درصدی به شرکت ملی نفت ارائه داده بود. در چنین شرایطی مشخص نیست چرا کرباسیان و مشاور او تاکید بسیاری برای انعقاد این قرارداد داشتند و مولایی هم با امضای این تفام‌نامه برخلاف منافع شرکت ملی نفت قدم برداشتند.

تمامی اسناد موجود نشان می‌دهد اقدام معنادار کرباسیان و تیم وی که از وزارت اقتصاد و بانک‌ها به نفت آمدند بیش از آنکه به سود شرکت ملی نفت ایران باشد، به سود نهادهای خارج از نفت است. سال پایانی دولت، نهادهای نظارتی باید با دقت بیشتری به عملکرد مدیران بپردازند.

کرباسیان دو سال پیش وزیر اقتصاد بوده است و روابط خوبی با بانک‌ها دارد و باید دید آیا این روابط در تصمیمات اخذ شده تاثیری داشته است یا خیر!

دوشنبه ۱ ارديبهشت ۱۳۹۹ ساعت ۱۲:۱۲