تحریم ایران ساده تر شد

به گزارش میز نفت، رامین فروزنده در کانال تلگرامی اقتصاد و نفت نوشت: اختلاف نظر ایران و عربستان بر سر این موضوع است که باتوجه به عدم تصریح بیانیه‌های مذکور، اگر کشورهایی مثل ونزوئلا و ایران نتوانند به اندازه سهمیه خود تولید کنند، تکلیف چیست؟ ایران اعتقاد دارد دیگر اعضاء نمی‌توانند جای آنها را پر کنند، ولی عربستان می‌گوید می‌توانند.


✅ متاسفانه به هفت دلیل دیدگاه عربستان در نظر و عمل پشتوانه بیشتری دارد:

1️⃣ وقتی تصریحی درباره ممنوعیت پُر کردن جای دیگرانی که نمی‌توانند تولیدشان را به سهمیه برسانند وجود ندارد، و هدف‌گذاری 100درصدی برای «کل اوپک» اعلام می‌شود، برداشت محتمل‌تر این است که می‌توان برای آن تکلیف 100 درصدی جای دیگران را پُر کرد.

2️⃣ ممنوعیت پُر کردن جای دیگران یعنی اگر کاهش تولید ونزوئلا و ایران باعث شود سطح پایبندی دوباره به 150 درصد یا حتی بیشتر افزایش یابد، اوپک و غیراوپک عملاً از هدف کاهش سطح پایبندی به 100 درصد دور می‌شوند و این نقض غرض است. لذا منطق بنیادین هدف‌گذاری 100 درصدی برای کل اوپک ایجاب می‌کند که بتوان جای دیگران را پُر کرد.

3️⃣ اوپک طبق اساس‌نامه وظیفه دارد در جهت حفظ منافع اعضاء (هم به صورت فردی و هم به صورت جمعی) قدم بردارد. همچنین وظیفه دارد ثبات قیمت‌ها را در بازار جهانی نفت دنبال کند. (بندهای A و B ماده 2) تفسیر ایران از ابهام بیانیه، در تعارض با بندهای متعدد اساس‌نامه و نیز منطق بیانیه‌ها و توافق است.

4️⃣ تجربه اخیر همکاری اوپک و غیراوپک برای انجام اقدامی در راستای اساس‌نامه و ثبات در بازار بوده است. لذا باتوجه به اینکه تفسیر به سبک ایران معارض این تجربه است، و در عمل هم می‌بینیم که ایران به لحاظ موضع‌گیری‌ها در اقلیت محض قرار دارد، در عمل تفسیر عربستان جاری خواهد شد.

5️⃣ فقدان مکانیسم تنبیهی در اوپک، در عمل جا را برای عملی شدن تفسیر عربستان باز می‌کند.

6⃣ منطقاً در اوپک، سهمیه‌های کشوری در مقابل تولید کل اهمیت ثانویه دارند. چرا که هر بشکه تولید از هر کشوری باشد بازار را متاثر می‌سازد. لذا پایبندی بیش از اندازه (حدود ۱۵۰ درصد) برای سازمان اندازه‌گیری می‌شود و بالتبع هدف از ۱۰۰ درصد نیز کل سازمان است. سهمیه‌بندی برای تخصیص تولید بین اعضاء است، نه برای کنترل بازار. لذا اصالت دادن به سهمیه کشوری در مقابل تولید کل اوپک فاقد توجیه کافی است.

7⃣ وقتی سهمیه‌بندی برای کاهش تولید اعلام شد، قاعدتاً هدف پایبندی دقیق به آن بود (نه پایبندی کمتر یا بیشتر). لذا اگر هدف صرفاً تاکید مجدد بر پایبندی کشورها باشد، چنین نشست دشوار و مهمی برای رسیدن به توافق نیاز نیست، چراکه تکراری بدیهی و عبث است. اگر فرض کنیم کسی کار عبث انجام نمی‌دهد، تنها منطق تکیه بر پایبندی کل ۱۰۰درصدی، جبران افت امثال ونزوئلا و ایران توسط امثال عربستان است.

يکشنبه ۳ تير ۱۳۹۷ ساعت ۱۰:۳۴