ماجرای 20 میلیارد دلار ایران در چین
وام در ازای نفت
ميزنفت/ از جمله خبرهای خوب چند هفته اخیر، دو بسته سرمایه گذاری کره جنوبی و چین در ایران است. اگر چه جزییات فنی از این بسته ها، نحوه توثیق و نرخ بازده داخلی طرح ها و نرخ تامین مالی مربوطه منتشر نشده است ولی با جمع بندی منابع خارجی قابل درک است که در مقام اجرا این دو بسته شبیه سیاست وام در ازای نفت-loan for oil- است. در واقع در حال بازگشت به همان سیاستی هستیم که در سال 1391 انجام می شد.
یکی از برنامه های جدی چین که با اهداف مختلف در کشورهای گوناگون- از جمله عراق، ایران، کمربند میانی افریقا و ونزوئلا- انجام می شود، برنامه وام در ازای نفت است. بعد از اوج گیری تحریم ها ایران که در انتقال پول نفت مشکلات جدی داشت مذاکراتی را برای انجام این سیاست با طرف چینی آغاز کرد که علی لاریجانی هم سفری را در این راستا به چین انجام داد. بسته پیشنهادی چین گستره وسیعی را از تامین مالی پل صدر تا توسعه میدان های جنوب را در بر می گرفت. با توجه به شرایط و نگرانی های سال 91 این برنامه و مسیر کاملا قابل دفاع و صحیح بود.
بطور طبیعی بخشی از صادرات نفتی ایران به چین بسته به زمان به عنوان وثیقه یا بازپرداخت وام طرف چینی بلوکه می شد که با توجه به منطق قرارداد طبعا عمل سوئی تلقي نمی شد. اما بعد از تغییرات سیاسی در سال 92 بعضی مشاوران رییس جمهور جدید از این عدد وثیقه به عنوان فضاحت و خورده شدن پولهای ایران در دوران تحریم ها یاد کردند و حتی در اینفوگرافی رسمی دولت در ایام انتخابات هم همین مضمون بازتکرار شده بود حال آن که طبیعت و منطق loan for oil همین بود.
اشکالات فنی-تحریمی چینی ها در توسعه میادین جنوب به همراه علاقه جدی دولت جدید به کار با دول غربی، باعث شد سیاست وام در ازای نفت عملا با شتاب دور انداخته شود. دوران پسابرجام باید از هر نشانه تحریمی پاک می شد. در واقع به جای اصلاح این قراردادها با استفاده از فرصت پسابرجام به موازات تعریف لاین های همکاری با کشورهای جدید، کل این منطق دور انداخته شد.
اکنون، دوسال بعد از برجام ایران به همان روش بازگشته است. کسی از فضاحت بار بودن قراردادهای وام به ازای نفت حرف نمی زند و اینفوگرافی رسمی ای به پول نفت توثیق شده در قرارداد های تازه عنوان مشقات تحریم نمی دهد. نکته ای که می ماند چهار سال وقتی است که می شد به موازات سایر پروژه ها این برنامه را هم بهبود و توسعه داد، (مثلا لاین آن را از نفت به حمل و نقل یا توسعه چابهار تغییر داد) اما عملا به دلیل سوگیری شبه ایدئولوژیک از هر چیزی منتسب به این روش دوری شد.
منبع: کانال اقتصاد سیاسی
یکی از برنامه های جدی چین که با اهداف مختلف در کشورهای گوناگون- از جمله عراق، ایران، کمربند میانی افریقا و ونزوئلا- انجام می شود، برنامه وام در ازای نفت است. بعد از اوج گیری تحریم ها ایران که در انتقال پول نفت مشکلات جدی داشت مذاکراتی را برای انجام این سیاست با طرف چینی آغاز کرد که علی لاریجانی هم سفری را در این راستا به چین انجام داد. بسته پیشنهادی چین گستره وسیعی را از تامین مالی پل صدر تا توسعه میدان های جنوب را در بر می گرفت. با توجه به شرایط و نگرانی های سال 91 این برنامه و مسیر کاملا قابل دفاع و صحیح بود.
بطور طبیعی بخشی از صادرات نفتی ایران به چین بسته به زمان به عنوان وثیقه یا بازپرداخت وام طرف چینی بلوکه می شد که با توجه به منطق قرارداد طبعا عمل سوئی تلقي نمی شد. اما بعد از تغییرات سیاسی در سال 92 بعضی مشاوران رییس جمهور جدید از این عدد وثیقه به عنوان فضاحت و خورده شدن پولهای ایران در دوران تحریم ها یاد کردند و حتی در اینفوگرافی رسمی دولت در ایام انتخابات هم همین مضمون بازتکرار شده بود حال آن که طبیعت و منطق loan for oil همین بود.
اشکالات فنی-تحریمی چینی ها در توسعه میادین جنوب به همراه علاقه جدی دولت جدید به کار با دول غربی، باعث شد سیاست وام در ازای نفت عملا با شتاب دور انداخته شود. دوران پسابرجام باید از هر نشانه تحریمی پاک می شد. در واقع به جای اصلاح این قراردادها با استفاده از فرصت پسابرجام به موازات تعریف لاین های همکاری با کشورهای جدید، کل این منطق دور انداخته شد.
اکنون، دوسال بعد از برجام ایران به همان روش بازگشته است. کسی از فضاحت بار بودن قراردادهای وام به ازای نفت حرف نمی زند و اینفوگرافی رسمی ای به پول نفت توثیق شده در قرارداد های تازه عنوان مشقات تحریم نمی دهد. نکته ای که می ماند چهار سال وقتی است که می شد به موازات سایر پروژه ها این برنامه را هم بهبود و توسعه داد، (مثلا لاین آن را از نفت به حمل و نقل یا توسعه چابهار تغییر داد) اما عملا به دلیل سوگیری شبه ایدئولوژیک از هر چیزی منتسب به این روش دوری شد.
منبع: کانال اقتصاد سیاسی
سه شنبه ۳۱ مرداد ۱۳۹۶ ساعت ۱۱:۰۵
کد مطلب: 18714