اوپک در خدمت اهداف «پدر» !

وحید حاجی پور/ زمستان سال ۱۹۴۸ سرهنگ دیکتاتور، خشن و بی رحمی در ونروئلا به قدرت رسید؛ مارکوس پرز خمینز که روی نفت حساب ویژه ای باز کرده بود و در این میان خوزه آلفونسو پرز وکیل زبر دست و باهوشی که نفت ونزوئلا را در اختیار داشت باید تاوان هوس های «سرهنگ» را می پرداخت.
تا وجب کار می کرد دکل های نفتی در مناطق نفتخیز برپا و جهان پر بود از نفت ارزان؛ رقابت کشورها و شرکت ها برای فروش نفت خود کار را به تخفیف های باور نکردنی رسانده بود و بازار «خراب»، شریک مناسبی بود برای آرزوهای دور از دسترس دیکتاتور.

ونزوئلا سهم خود را از کف رفته می دید و تلاش های خوزه آلفونسو پرز برای بازگشت به روزهای «پر دلار» کاراکاس بی نتیجه ماند، نه واشنگتن محلی به پرز می داد و نه دیگر کشورها چشمی برایش نازک کردند تا «وکیل ناراضی» همه پیشنهادهای خود را به «خاک » سپرده و با هواپیمایی اختصصاصی ریاض را مقصد کند.

وی به دوستی «غیر قابل قیمت گذاری» با عبدالله تریکی وزیر وفت نفت عربستان دست یافت تا اندکی از فشارهایی که روی او بود کاسته شود اما او راضی نبود و سال ها به این فکر می کرد که چطور می شود سهم خود را در بازار نفت «زیر نویس» کند.سلام های او «نفتی» شده بود و سرانجام «جنون دلار» وی را به قاهره کشاند.

سال ۱۹۵۹، کنگره نفت عرب قرار بود در قاهره برگزار شود، پرز سریعا خود را به این شهر رساند فارغ از انکه غول های نفتی نیز نمایندگان خود را به پایتخت جمال عبدالناصر راهی کرده بودند تا مبادا فتنه نفتی علیه آن ها برپا شود و سازی «ناساز» کوک شود اما پرز، تریکی و چند نماینده کشورهای نفتی را به «معادی» قاهره برد و شبانه روی قایق های شناور بر آب های نیل نطفه «اوپک» را بست.
وی به زیرکی برای افزایش سهم خود از بازار و درآمدهای نفتی ونزوئلا، دیگران را برای تشکیل اوپک همراه کرد تا به «پدر اوپک» ملقب شود؛ وی به دنبال ایجاد «جزیره ثبات» در منطقه ای «ناآرام » بود و فقط به خود می اندیشید هرچند که ژست های ملی گرایانه وی حاضران را به وجد می آورد.

پرز هیچگاه نتوانست به اهداف خود برسد و به ناچار به گوشه نشینی و تبعید در مزرعه خود عادت کرد، «پدر» همواره از اوپک بد گفت و بد! او دیگر نمی گفت «بیا تخم نفت بر افشانیم» و نفت را «مدفوع شیطان» لقب می داد.

او حق داشت؛ واداده ای بزرگ در ایده نفتی خودش بود، پرز نقشه خود را برای دیکتاتور ونزوئلا به طوری شرح داده بود که گویی قرار است کاراکاس، میعادگاه ثروت های بدون زحمت باشد اما عدم تحقق پیش بینی وی باعث شد تا در ونروئلا، اوپک را تقبیح کنند که نتوانسته است آمال حاکمان را برآورده سازد.

به هر صورت، اوپک در انتهای دهه ۵۰ میلادی توسط کشورهای ونزوئلا، عربستان، ایران، عراق و کویت پایه ریزی شد اما به دلیل جوان بودن و نبود نیروهای متخصص در امور فنی و فروش نفت و همچنین انحصار نفت در دست امریکا و متحدانش، چون طفلی عقب مانده در میان دایه های نامهربان، دست و پا می زد و به التماس، از دایه های خود طلب شخصیت می کرد و رسمیت.

يکشنبه ۲۳ شهريور ۱۳۹۳ ساعت ۱۳:۳۶