حمل و نقل، نفت را می بلعد
چرا مصرف نفت در آمریکا بالاست؟
نگاهی به میزان مصرف نفت در بخش‌های مختلف نشان می‌دهد که با وجود کاهش مصرف سوخت در خودروها، حدود ۵۰ درصد از مصرف جهانی نفت در بخش حملونقل می‌سوزد؛ رقمی بیش از ۴۵ میلیون بشکه در روز.
به گزارش میز نفت، بخش حملونقل بزرگترین بخش در مصرف نفت جهان است که روند افزایش آن از سال ۱۹۴۵ به بعد آغاز شد و به‌سرعت توانست به عنوان نخستین مصرف‌کننده نفت، از سایر بخش‌ها سبقت بیشتری بگیرد. رشد این بخش بیش از نیمی از کل تقاضای نفت از سال ۲۰۰۰ را به خود اختصاص داده و تولیدکنندگان و پیش‌بینی‌کنندگان انتظار دارند رشد بیشتری در آینده داشته باشد، اما بالاترین میزان مصرف نفت در بخش حملونقل متعلق به ایالات متحده امریکاست.
امریکا بیش از ۶۸ درصد از نفتی را که مصرف می‌کند در جاده‌ها و خطوط ریلی و هوایی به ثبت رسانده است؛ چیزی حدود ۱۰ میلیون بشکه در روز معادل حداقل ۱۰ درصد از مصرف نفت جهان! واشنگتن تنها ۲۳ درصد از مصرف نفت خود را به بخش صنعت اختصاص داده که در کنار سهم ۳ درصدی مسکن و ۲ درصدی صنایع شیمیایی و یک درصدی بخش نیروگاهی، سبد مصرف نفت را تشکیل می‌دهند. البته باید توجه داشت براساس آمار شرکت اِنی، امریکایی‌ها در سال ۲۰۱۹ (پیش از شیوع ویروس کرونا) بیش از ۱۶ درصد تولید نفت جهان را به نام خود ثبت کردند.
چند آمار از امریکا
ایالات متحده با حدود ۱۸ تا ۲۰ میلیون بشکه، بزرگترین مصرف‌کننده نفت جهان است؛ این کشور که ۷۵ سال پیش، بزرگترین تولیدکننده و صادرکننده نفت بود، از سال ۱۹۵۰ به بعد دچار افزایش مصرف و کاهش تولید شد و در ابتدای قرن بیست و یکم، بیش از ۶۰ درصد از مصرف خود را وارد می‌کرد؛ چیزی بیش از ۱۰ میلیون بشکه در روز.
مهم‌ترین دلیل افزایش مصرف نفت در امریکا، روحیه مصرف‌گرایی مردمان این کشور در حوزه خودرو‌های شخصی است؛ بیش از ۲۸۴ میلیون خودرو در جاده‌ها و شهر‌های امریکا تردد می‌کنند. این آمار خیره‌کننده بدان معناست که تقریباً امریکا به میزان جمعیتش، خودرو دارد.
دلیل این مهم هم به اتفاقات سال ۱۹۲۰ به بعد برمی‌گردد که امریکایی‌ها با طراحی دوباره شهرها و احداث بیش از ۶۰ هزار مایل آزاد راه، شهرها را به هم نزدیک می‌کردند. در دهه ۳۰ میلادی، امریکا علاوه بر اینکه بزرگترین تولیدکننده نفت جهان بود، با سه شرکت فورد، جنرال موتورز و کرایسلر، غول خودروسازی جهان بود. به طوری که ۸۵ درصد اتومبیل جهان را تولید می‌کردند، اما با وقوع جنگ جهانی دوم، اوضاع فروش این شرکت‌ها به وخامت رفت، اما پس از پایان جنگ، اوضاع بهتر شد و متقاضیان برای خرید اتومبیل‌های شخصی افزایش یافتند.
آمار‌ها می‌گویند در فاصله سال‌های ۱۹۵۵- ۱۹۴۵ از هر هزار امریکایی، ۳۷۳ نفر خودروی شخصی داشتند. همزمان با این اتفاقات، شرکت‌های نفتی و خودروسازی با خرید و جمع‌آوری اتوبوس‌های برقی، سعی کردند مردم را برای خرید خودرو تشویق کنند. همین موضوع، موجب تضعیف و کاهش سیستم حملونقل عمومی در ایالات متحده شد.
درباره خودروسازی‌ها
در کتاب اعتیاد به نفت به موضوع مهمی اشاره شده است: «موتوریزه شدن مطلق شهر‌های امریکا در فاصله سال‌های ۱۹۳۰ تا ۱۹۶۰ متأثر از حکومت مصرف‌کنندگان بود؛ آزادی انتخاب برای شیوه زندگی مردم امریکا موجب شد همه چیز در آستانه از دست رفتن باشد.»
هر چقدر امریکایی‌ها ثروتمند‌تر شدند این شیوه نیز ادامه یافت و استفاده از اتومبیل شخصی را بر وسایل نقلیه عمومی ـ نظیر تاکسی، خطوط ریلی و اتوبوس ترجیح دادند و این امر باعث شد هر چقدر تقاضا برای اتومبیل بیش‌تر می‌شد، به همان نسبت علاقه به استفاده از وسایل نقلیه عمومی کاهش می‌یافت.
در سال ۱۹۵۱، که صنایع خودروسازی ایالات‌متحده بیش از دو‌سوم اتومبیل جهان را تولید می‌کرد، تبلیغات گسترده‌ای هم در مورد احداث آزادراه‌ها به پا شد. در سال ۱۹۵۵ جلسات کنگره امریکا برای بحث راجع‌به بزرگراه‌ها آغاز شد، نمایندگان صنایع اتومبیل‌سازی استدلال می‌کردند شبکه راه‌های بین ایالتی جهت ایجاد ارتباط میان شهرها برای ورود و خروج روبه افزایش در شهرها، ضروری و لازم است.
اضافه‌شدن بحث‌های مربوط به اقتصاد کلان با ملاحظات دفاع غیرنظامی توسط سازندگان اتومبیل، نمایندگان کنگره امریکا را تحت‌تأثیر قرار داد تا قانون فدرال بزرگراه‌ها در سال ۱۹۵۶ تصویب شود. بر اساس آن قانون، پرهزینه‌ترین طرح مهندسی جهان برای ساخت ۴۳ هزار مایل با بودجه‌ای معادل ۴۱ میلیارد دلار اجرایی شد که رقم امروزی‌اش چیزی حدود ۵ هزار میلیارد دلار است.
چه کسانی سود کردند؟
با احداث آزادراه‌ها در سراسر امریکا، تعداد خودروها افزایش یافت و با این صعود، به مصرف نفت افزوده شد. امریکا تبدیل به واردکننده نفت شد و مردم هم بدون توجه به محدودیت‌ها، از دولت سوخت طلب می‌کردند.
از سال ۱۹۷۰ به بعد که بنزین و گازوئیل، تبدیل به پاشنه آشیل ایالات متحده در جهان نفت شد و این کشور، از هر ابزاری برای تأمین بنزین مردم استفاده کرد.
در این میان، دولت امریکا مجبور به واردات بود و شرکت‌های نفتی و اتومبیل‌سازی، اما بدون توجه به حجم سنگین مصرف نفت در بخش حمل و نقل، تا توانستند بنزین و خودرو تولید و به سود‌های کلانی دست پیدا کردند.
امریکا بیش از ۶۸ درصد از نفتی را که مصرف می‌کند در جاده‌ها و خطوط ریلی و هوایی به ثبت رسانده است؛ چیزی حدود ۱۰ میلیون بشکه در روز معادل حداقل ۱۰ درصد از مصرف نفت جهان! واشنگتن تنها ۲۳ درصد از مصرف نفت خود را به بخش صنعت اختصاص داده که در کنار سهم ۳ درصدی مسکن و ۲ درصدی صنایع شیمیایی و یک درصدی بخش نیروگاهی، سبد مصرف نفت را تشکیل می‌دهند. البته باید توجه داشت براساس آمار شرکت اِنی، امریکایی‌ها در سال ۲۰۱۹ (پیش از شیوع ویروس کرونا) بیش از ۱۶ درصد تولید نفت جهان را به نام خود ثبت کردند.
چند آمار از امریکا
ایالات متحده با حدود ۱۸ تا ۲۰ میلیون بشکه، بزرگترین مصرف‌کننده نفت جهان است؛ این کشور که ۷۵ سال پیش، بزرگترین تولیدکننده و صادرکننده نفت بود، از سال ۱۹۵۰ به بعد دچار افزایش مصرف و کاهش تولید شد و در ابتدای قرن بیست و یکم، بیش از ۶۰ درصد از مصرف خود را وارد می‌کرد؛ چیزی بیش از ۱۰ میلیون بشکه در روز.
مهم‌ترین دلیل افزایش مصرف نفت در امریکا، روحیه مصرف‌گرایی مردمان این کشور در حوزه خودرو‌های شخصی است؛ بیش از ۲۸۴ میلیون خودرو در جاده‌ها و شهر‌های امریکا تردد می‌کنند. این آمار خیره‌کننده بدان معناست که تقریباً امریکا به میزان جمعیتش، خودرو دارد.
دلیل این مهم هم به اتفاقات سال ۱۹۲۰ به بعد برمی‌گردد که امریکایی‌ها با طراحی دوباره شهرها و احداث بیش از ۶۰ هزار مایل آزاد راه، شهرها را به هم نزدیک می‌کردند. در دهه ۳۰ میلادی، امریکا علاوه بر اینکه بزرگترین تولیدکننده نفت جهان بود، با سه شرکت فورد، جنرال موتورز و کرایسلر، غول خودروسازی جهان بود. به طوری که ۸۵ درصد اتومبیل جهان را تولید می‌کردند، اما با وقوع جنگ جهانی دوم، اوضاع فروش این شرکت‌ها به وخامت رفت، اما پس از پایان جنگ، اوضاع بهتر شد و متقاضیان برای خرید اتومبیل‌های شخصی افزایش یافتند.
آمار‌ها می‌گویند در فاصله سال‌های ۱۹۵۵- ۱۹۴۵ از هر هزار امریکایی، ۳۷۳ نفر خودروی شخصی داشتند. همزمان با این اتفاقات، شرکت‌های نفتی و خودروسازی با خرید و جمع‌آوری اتوبوس‌های برقی، سعی کردند مردم را برای خرید خودرو تشویق کنند. همین موضوع، موجب تضعیف و کاهش سیستم حملونقل عمومی در ایالات متحده شد.
درباره خودروسازی‌ها
در کتاب اعتیاد به نفت به موضوع مهمی اشاره شده است: «موتوریزه شدن مطلق شهر‌های امریکا در فاصله سال‌های ۱۹۳۰ تا ۱۹۶۰ متأثر از حکومت مصرف‌کنندگان بود؛ آزادی انتخاب برای شیوه زندگی مردم امریکا موجب شد همه چیز در آستانه از دست رفتن باشد.»
هر چقدر امریکایی‌ها ثروتمند‌تر شدند این شیوه نیز ادامه یافت و استفاده از اتومبیل شخصی را بر وسایل نقلیه عمومی ـ نظیر تاکسی، خطوط ریلی و اتوبوس ترجیح دادند و این امر باعث شد هر چقدر تقاضا برای اتومبیل بیش‌تر می‌شد، به همان نسبت علاقه به استفاده از وسایل نقلیه عمومی کاهش می‌یافت.
در سال ۱۹۵۱، که صنایع خودروسازی ایالات‌متحده بیش از دو‌سوم اتومبیل جهان را تولید می‌کرد، تبلیغات گسترده‌ای هم در مورد احداث آزادراه‌ها به پا شد. در سال ۱۹۵۵ جلسات کنگره امریکا برای بحث راجع‌به بزرگراه‌ها آغاز شد، نمایندگان صنایع اتومبیل‌سازی استدلال می‌کردند شبکه راه‌های بین ایالتی جهت ایجاد ارتباط میان شهرها برای ورود و خروج روبه افزایش در شهرها، ضروری و لازم است.
اضافه‌شدن بحث‌های مربوط به اقتصاد کلان با ملاحظات دفاع غیرنظامی توسط سازندگان اتومبیل، نمایندگان کنگره امریکا را تحت‌تأثیر قرار داد تا قانون فدرال بزرگراه‌ها در سال ۱۹۵۶ تصویب شود. بر اساس آن قانون، پرهزینه‌ترین طرح مهندسی جهان برای ساخت ۴۳ هزار مایل با بودجه‌ای معادل ۴۱ میلیارد دلار اجرایی شد که رقم امروزی‌اش چیزی حدود ۵ هزار میلیارد دلار است.
چه کسانی سود کردند؟
با احداث آزادراه‌ها در سراسر امریکا، تعداد خودروها افزایش یافت و با این صعود، به مصرف نفت افزوده شد. امریکا تبدیل به واردکننده نفت شد و مردم هم بدون توجه به محدودیت‌ها، از دولت سوخت طلب می‌کردند.
از سال ۱۹۷۰ به بعد که بنزین و گازوئیل، تبدیل به پاشنه آشیل ایالات متحده در جهان نفت شد و این کشور، از هر ابزاری برای تأمین بنزین مردم استفاده کرد.
در این میان، دولت امریکا مجبور به واردات بود و شرکت‌های نفتی و اتومبیل‌سازی، اما بدون توجه به حجم سنگین مصرف نفت در بخش حمل و نقل، تا توانستند بنزین و خودرو تولید و به سود‌های کلانی دست پیدا کردند.
چهارشنبه ۱۰ دی ۱۳۹۹ ساعت ۱۱:۴۱
کد مطلب: 29099