پایان کارکنان برای ژنرال

میز نفت | هفته گذشته بود که سه تن از کارکنان شرکت نفت مناطق مرکزی بر اثر بروز حادثه ای جان خود را از دست دادند و مانند همیشه، وزیر نفت تکراری ترین دستورات خود طی سالهای اخیر را صادر کرد؛ دستوری که تبدیل به یک «مینوت» رایج در دفتر وزارتی شده است!

بیژن نامدار زنگنه پس از اطلاع از این حادثه، به مسعود کرباسیان تزئینی ترین مدیرعامل تاریخ صنعت نفت ایران دستور می دهد از خانواده های قربانیان و مجروحان دلجویی شود، ابعاد این حادثه برای مردم شرح داده شده و تحقیقات بزرگ خود را برای بررسی این حادثه آغاز کند. طی هشت سالی که زنگنه وزیر نفت بود، بیش از 60 نفر از کارکنان صنعت نفت به دلیل انفجارها و سوانح نفتی جان خود را از دست داده اند و مقام عالی وزارت هم، همیشه دستور پیگیری و دلجویی از خانواده های آنان را صادر کرده است.

تکراری ترین اتفاق ممکن طی هشت سال گذشته، به قیمت جان افرادی تمام شده است که وزارت نفت همواره ثابت کرده کمترین توجه را به آنها و خانواده هایشان داشته است؛ در چند روز نخست این اتفاقات، مسئولان وزارت نفت به صورت اتوبوسی، به منازل داغدیدگان مراجعه کرده و ضمن تسلیت، از رسیدگی تمام و کمالی می گویند که حداقل، معیشت خانواده های آنان را در مضیقه قرار ندهد.

اما واقعا پس ازاین سوانح، چه اتفاقاتی برای خانواده ها رخ می دهد؟ پاسخ بسیار ساده است، آنان به حال خود رها شده و حتی از حق هم خود محروم می شوند که نمونه های عینی آن به خوبی در دسترس است؛ وقتی در تاریخ 31 تیرماه 1396 دکل 95 فتح در موقعیت چاه 147 رگ سفید طعمه حریق شد، فرزاد ارزانی و محمد سلیمی جان خود را از دست دادند. بلافاصله مسئولان وزارت نفت راهی منازل این شهدا شدند و از تعهداتی گفتند که نه تنها عملی نشد، بلکه همان حق کوچک هم سلب شد.

محمد علی ارزانی، برادر شهید ارزانی در این باره به میزنفت می‌گوید: همان روز به منزل برادرم آمدند و سه قول دادند؛ یکی قرار گرفتن فرزاد ارزانی و محمد سلیمی در فهرست شهدا، دوم  نام گذاری یکی از ساختمان‌های ملی حفاری به نام این شهیدان و سوم تبدیل وضعیت آن‌ها از پیمانکاری به رسمی. حتی خودم با آقای پاک نژاد بصورت تلفنی صحبت کردم و وی قول کمال و تمام داد که بسرعت به این تعهدات عمل می‌شود.

وی ادامه می‌دهد: به ما گفتند به دستور آقای زنگنه گفتند چون این موضوع امنیتی شده با هیچ رسانه‌ای مصاحبه نکنید. در طول دو ماهی که خودم بر سر محل حادثه حاضر بودم، مدیران به حال خود مشغول بودند بگونه‌ای که به نظر می‌رسد به پیک نیک آمده‌اند. در آن مدت، وقتی پیگیر قول‌ها می‌شدیم می‌گفتند صبر کنید در شرف انجام است اما سه سال است که هیچ اتفاقی نیفتاده است و خانواده شهید ارزانی فراموش شدند. پس از شهادت برادرم، رابطه کاری و مالی خانواده با شرکت ملی حفاری پایان یافت و تا به امروز، حتی یک ریال هم به حساب خانواده وی واریز نشده است.

این یک نمونه ساده از برخوردهای وزارت نفتی است که وزیر آن، هیچ اهمیتی برای کارکنان و خانواده های آنان قائل نیست؛ نگاه ارباب – رعیتی که بر جان پرسنل سایه انداخته است، وامدار همان نگاهی است که نیمی از کارکنان صنعت نفت را «زائد» می داند و معتقد است حراست نفت، رحمه للعالمینی است برای مفسدان!

وزیر نفت به یک پیام تسلیت اکتفا می کند، دستور پیگیری می دهد و از مدیران خود، گزارش طلب می کند ولی طی هشت سال اخیر، یک خط از گزارش هایی که دستور تدونیش را داده منتشر نکرده است تا مشخص شود همه چیز ویترین است؛ ویتزینی برای آنکه بگوید از قضا جان کارکنان برای او مهم است.

بیش از30 سانحه مهم در صنعت نفت رخ داده و تعداد کشته شدگان دراین سوانح رکورد بزرگی را به نام وزارت زنگنه ثبت کرده است اما او در آخرین روزهای وزارت خود، یکبار دیگر ثابت کرد تنها چیزی که برایش ارزش ندارد، جان هایی است که برای کشور از دست می روند تا او در امنیت کامل، خود را بهترین وزیر نفت تاریخ جمهوری اسلامی ایران بداند؛ به همین راحتی!

شنبه ۱۹ تير ۱۴۰۰ ساعت ۰۴:۰۸