عقب نشینی وزارت نفت از یک چالش قدیمی
روز سخت در تهران
وحید حاجی پور| قرارداد که نه ، تفاهم‌نامه‌ای رسمی و محکم‌تر از MOU با یک کنسرسیوم انگلیسی به نام پرگس هفته گذشته امضا شد؛ این HOA که حداقل دو ماه تا امضای قرارداد رسمی فاصله دارد در شرایطی با حضور وزیر نفت و تعداد زیادی از مدیران شرکت ملی نفت امضا شد که سفیر جدید انگلستان هم در این مراسم حضور داشت.
پرگس همان شرکتی است که در ابتدا با شرکت ملی مناطق نفت‌خیز جنوب به مذاکره نشست و بعد از امضای تفاهم‌نامه‌های بسیاری که در قالب مدل قراردادی IPC امضا شد، با مدل جنوب خبرساز شد که به‌هیچ‌عنوان موردعلاقه شرکت ملی نفت ایران نبود. گویا این شرکت تبدیل به یک ابزار حیثیتی برای مناطق نفت‌خیز شده بود که قصد داشت بگوید IPC فرشته نجات نفت نیست.
آن‌ها البته در IPC هم حاضر شدند ولی به آن‌ها پیام داده شد میان IPC و قراردادهای جنوب باید یکی را انتخاب کنند که در نوع خود بسیار عجیب و پرماجرا بود. مدیران این کنسرسیوم وقتی به تهران می‌آمدند با برخوردهای عجیب مدیران شرکت ملی نفت مواجه می‌شدند و کارشان هم با مناطق نفت‌خیز جنوب به گره خورده بود زیرا در تهران عده‌ای دوست نداشتند این مذاکرات تبدیل به قرارداد شود که همه ما می‌دانیم دلیل آن چیست!
این فضا به رسانه‌ها هم کشیده شد، علاوه بر نزدیکان وزیر نفت که یکی دو مورد از آن‌ها عملاً و رسماً «کارچاق‌کنی» می‌کنند، برخی رسانه‌ها نیز با حمله به پرگس این شرکت را شرکتی کاغذی، دلال و بی‌تجربه نامیدند، پا را از نقد جلوتر گذاشته و تمسخر را پیشه کردند. هیچ‌کس هم به انعقاد این قرارداد خوش‌بین نبود زیرا در تهران، غلامرضا منوچهری مخالف سرسخت حضور پرگس در ایران بود، تا همین دو هفته پیش همه‌چیز در حال پایان بود تا روزی که ترامپ از برجام خارج شد و وزارت نفت در یک بن‌بست بزرگ قرار گرفت.
همه درخواست‌های نقد و نسیه‌ای که وجود داشت بررسی شد تا به‌سرعت یک قرارداد امضا شود؛ هیچ‌چیزی برای قرارداد وجود نداشت تا دست‌آخر پرگس به طالقانی فراخوانده شود؛ به این شرکت گفتند برای چند روز دیگر تفاهم‌نامه دیگری در تهران و با حضور وزیر نفت باید امضا شود. پرگسی ها به تهران آمدند، همان شرکتی که منتقدان جنوب، آن را تحقیر می‌کردند؛ قافیه چنان به تنگ آمده بود که رسانه‌های دولتی و همسو با وزارت نفت بدون آنکه بدانند فرق قرارداد رسمی با HOA چیست، تیتر نخستین قرارداد نفتی بعد از برجام را بر سر چوب کردند درحالی‌که در این مراسم، خبری از امضای قرارداد نبود!
خب این فرافکنی به‌خوبی نشان می‌دهد تا چه اندازه وضعیت خراب است که شرکت ملی نفت حاضر است یک HOA ساده با مدل قرارداد جنوب را ، «قرارداد» جا زده و به‌ناچار روی خوشی به پرگس نشان دهند. وزیر نفت هم به این مراسم آمد و از همه تشکر کرد تا منوچهری و محمد مصطفوی، بیش از گذشته ابروهای خود را در هم فرو ببرند. کسانی که در این مراسم بودند حتماً متوجه اخم‌های این دو نفر شده‌اند و درک کرده‌اند دلیل این اخم چه بوده است.
ناهماهنگی‌های افتضاح در این مراسم که بر عهده شرکت ملی نفت ایران بود، نشان می‌داد این مراسم حاصل یک هماهنگی چندساعته بوده است؛ جدای از برخی مدیران شرکت ملی نفت، ناراحتی اصلی از آن افرادی است که دوست داشتند پرگس از زمین آن‌ها به نفت بیاید تا زمینشان آباد شود ولی تا این لحظه این زمین‌ها بایر مانده‌اند تا کارچاق‌کنی‌ها برای دکل‌های فلات قاره و امور خدمات حفاری تنها گزینه نقدشان باشد.
وزیر نفت هم در چنین شرایطی، تصمیم درست را اتخاذ کرد چراکه چاره‌ای جز این کار نبود؛ دعوای تهران و جنوب به‌طور ناخواسته‌ای فراموش شده است و اکنون، تنها گزینه نقد امضای قرارداد همین پرگس است، نقدتر از امضای قرارداد میدان یاران با شرکت نفت و گاز پرشیا و روسنفت که دو ماه است هنوز به امضا نرسیده است.
پرگس همان شرکتی است که در ابتدا با شرکت ملی مناطق نفت‌خیز جنوب به مذاکره نشست و بعد از امضای تفاهم‌نامه‌های بسیاری که در قالب مدل قراردادی IPC امضا شد، با مدل جنوب خبرساز شد که به‌هیچ‌عنوان موردعلاقه شرکت ملی نفت ایران نبود. گویا این شرکت تبدیل به یک ابزار حیثیتی برای مناطق نفت‌خیز شده بود که قصد داشت بگوید IPC فرشته نجات نفت نیست.
آن‌ها البته در IPC هم حاضر شدند ولی به آن‌ها پیام داده شد میان IPC و قراردادهای جنوب باید یکی را انتخاب کنند که در نوع خود بسیار عجیب و پرماجرا بود. مدیران این کنسرسیوم وقتی به تهران می‌آمدند با برخوردهای عجیب مدیران شرکت ملی نفت مواجه می‌شدند و کارشان هم با مناطق نفت‌خیز جنوب به گره خورده بود زیرا در تهران عده‌ای دوست نداشتند این مذاکرات تبدیل به قرارداد شود که همه ما می‌دانیم دلیل آن چیست!
این فضا به رسانه‌ها هم کشیده شد، علاوه بر نزدیکان وزیر نفت که یکی دو مورد از آن‌ها عملاً و رسماً «کارچاق‌کنی» می‌کنند، برخی رسانه‌ها نیز با حمله به پرگس این شرکت را شرکتی کاغذی، دلال و بی‌تجربه نامیدند، پا را از نقد جلوتر گذاشته و تمسخر را پیشه کردند. هیچ‌کس هم به انعقاد این قرارداد خوش‌بین نبود زیرا در تهران، غلامرضا منوچهری مخالف سرسخت حضور پرگس در ایران بود، تا همین دو هفته پیش همه‌چیز در حال پایان بود تا روزی که ترامپ از برجام خارج شد و وزارت نفت در یک بن‌بست بزرگ قرار گرفت.
همه درخواست‌های نقد و نسیه‌ای که وجود داشت بررسی شد تا به‌سرعت یک قرارداد امضا شود؛ هیچ‌چیزی برای قرارداد وجود نداشت تا دست‌آخر پرگس به طالقانی فراخوانده شود؛ به این شرکت گفتند برای چند روز دیگر تفاهم‌نامه دیگری در تهران و با حضور وزیر نفت باید امضا شود. پرگسی ها به تهران آمدند، همان شرکتی که منتقدان جنوب، آن را تحقیر می‌کردند؛ قافیه چنان به تنگ آمده بود که رسانه‌های دولتی و همسو با وزارت نفت بدون آنکه بدانند فرق قرارداد رسمی با HOA چیست، تیتر نخستین قرارداد نفتی بعد از برجام را بر سر چوب کردند درحالی‌که در این مراسم، خبری از امضای قرارداد نبود!
خب این فرافکنی به‌خوبی نشان می‌دهد تا چه اندازه وضعیت خراب است که شرکت ملی نفت حاضر است یک HOA ساده با مدل قرارداد جنوب را ، «قرارداد» جا زده و به‌ناچار روی خوشی به پرگس نشان دهند. وزیر نفت هم به این مراسم آمد و از همه تشکر کرد تا منوچهری و محمد مصطفوی، بیش از گذشته ابروهای خود را در هم فرو ببرند. کسانی که در این مراسم بودند حتماً متوجه اخم‌های این دو نفر شده‌اند و درک کرده‌اند دلیل این اخم چه بوده است.
ناهماهنگی‌های افتضاح در این مراسم که بر عهده شرکت ملی نفت ایران بود، نشان می‌داد این مراسم حاصل یک هماهنگی چندساعته بوده است؛ جدای از برخی مدیران شرکت ملی نفت، ناراحتی اصلی از آن افرادی است که دوست داشتند پرگس از زمین آن‌ها به نفت بیاید تا زمینشان آباد شود ولی تا این لحظه این زمین‌ها بایر مانده‌اند تا کارچاق‌کنی‌ها برای دکل‌های فلات قاره و امور خدمات حفاری تنها گزینه نقدشان باشد.
وزیر نفت هم در چنین شرایطی، تصمیم درست را اتخاذ کرد چراکه چاره‌ای جز این کار نبود؛ دعوای تهران و جنوب به‌طور ناخواسته‌ای فراموش شده است و اکنون، تنها گزینه نقد امضای قرارداد همین پرگس است، نقدتر از امضای قرارداد میدان یاران با شرکت نفت و گاز پرشیا و روسنفت که دو ماه است هنوز به امضا نرسیده است.
شنبه ۲۹ ارديبهشت ۱۳۹۷ ساعت ۱۲:۰۸
کد مطلب: 21051
