هویت صنفی که نابود شد
ماموریت 16 ساله
وحید حاجی‌پور | ماموریت 16 ساله بیژن نامدار زنگنه در نفت تا دو ماه دیگر به سر می‌آید؛ او برای همیشه با نفت وداع می‌کند با انبوهی از ویرانی‌ها که وظیفه اصلاح آن، به دولت بعد واگذار شده است.
وحید حاجی‌پور | ماموریت 16 ساله بیژن نامدار زنگنه در نفت تا دو ماه دیگر به سر می‌آید؛ او برای همیشه با نفت وداع می‌کند با انبوهی از ویرانی‌ها که وظیفه اصلاح آن، به دولت بعد واگذار شده است. یکی از مهم‌ترین خرابکاری‌های وزیر نفت، از بین بردن ماهیت صنفی نفت است که با اظهارات حاشیه ساز و البته انتصابات عجیب‌ترش، کارکنان نفت را در مقابلش قرار داد.
کارکنانی که مجبور بودند 16 سال با او بسازند ولی طی سال‌های اخیر، برای نخستین بار در تاریخ جمهوری اسلامی ایران به کف خیابان‌ها آمدند و از اقدامات وزیر خود نسبت به کم‌کاری او در احقاق حقوق قانونی‌شان شعار سر دادند و حتی از دیوار وزارت نفت بالا رفتند. بارها به آقای وزیر هشدار داده شده بود مسیری انتخابی‌اش، مقصدی جز یک بحران امنیتی – اجتماعی ندارد اما او بی تفاوت به همه هشدارها، به راه خود وفادار ماند.
آقای همیشه وزیر، بارها نیمی از کارکنان وزارت نفت را «اضافه» و «زائد» نامید ولی در مقابل، آشنایان، دوستان، آقازادگان، دامادها، چهره‌های سیاسی و نمایندگان مجلس را جذب نفت کرد تا در کنار او بمانند و «ضربه‌گیری» باشند برای انتقادات محکمی که از برخی نهادها به او می‌شد. تبعیض‌هایی که او در نفت پیاده کرد، نشان داد هچ چیز جز تداوم وزارت برایش مهم نیست با وجود اینکه می‌گوید از «وزارت» اشباع شده است ولی «دو دستی»، آن را در آغوش گرفته است.
ژنرال، در سال 92 و پیش از آنکه رای اعتماد بگیرد، گفت که نفت را باید نفتی‌ها اداره کنند. اما اتفاقی که در عالم واقع رخ داد فرسنگ‌ها با این ادعا فاصله داشت. او با تخریب، تمسخر و حتی توهین به کارکنان نفت که بخشی از آن‌ها را «رحمه للعالمین» برای مفسدان اقتصادی نامید، خشم آن‌ها را بیشتر برانگیخت و از سوی دیگر، برخلاف ادعایی که داشت، برخی سمت‌های مهم را به افراد غیر نفتی و مساله‌دار سپرد.
زنگنه هم سفره‌های سیاسی خود را به نفت آورد و سمت‌ها را میان آن‌ها تقسیم کرد؛ بیشتر معاونان او طی سال‌های اخیر، افراد غیر نفتی بودند که از سایر وزارتخانه‌ها و نهادهای دولتی به نفت آمدند بدون اینکه بدانند، نفت جامد است یا مایع؟! با شاگردان دانشگاهی خود را از« زیر زمین‌های چاپخانه»، راهی طبقه پانزدهم وزارت نفت کرد تا آن‌ها برای نفت و کارکنان تصمیم بگیرند.
درست برعکس سایر وزارتخانه‌های اقتصادی که همه معاونان و مدیران آن از بدنه آن وزارتخانه هستند، او هیچ اعتمادی به بدنه نکرد و ماهیت صنفی نفت را به طور کامل از بین برد. چه در دوره اول وزارت خود که مُشت مُشت مدیر از وزارت نیرو، آب و فاضلاب، شیلات، وزارت جهاد کشاورزی و ... به نفت آورد و چه در دوره دوم که نفتی‌ها را با داس از بدنه مدیریت جدا کرد و مدیریت شرکت ملی نفت را به یکی از متهمان اصلی قاچاق کالا سپرد.
گویا قرار بود هر انتقاد با یک «دهان کجی» پاسخ داده شود و خشم کارکنان را بیشتر کند؛ به همین دلیل است که پویش‌های کارکنان صنعت نفت در سراسر ایران برای خداحافظی با او و یاران سیاسی‌اش لحظه‌شماری می‌کنند و در بیانیه‌ها و گردهمایی‌هایشان، بیش از همه دوران لعن و نفرین نثار می‌کنند. زنگنه چند هفته دیگر از نفت می‌رود اما یادگاری‌های بسیاری روی دیوار نفت حک کرده است که شاید یکی از مهم‌ترین آن‌ها که سا‌ل‌ها بعد خود را نشان می‌دهد، نابودی کاملی هویت صنفی نفت است؛ ماموریتی که طی 16 سال وزارت، تا چند دهه دیگر تبعات دارد.
کارکنانی که مجبور بودند 16 سال با او بسازند ولی طی سال‌های اخیر، برای نخستین بار در تاریخ جمهوری اسلامی ایران به کف خیابان‌ها آمدند و از اقدامات وزیر خود نسبت به کم‌کاری او در احقاق حقوق قانونی‌شان شعار سر دادند و حتی از دیوار وزارت نفت بالا رفتند. بارها به آقای وزیر هشدار داده شده بود مسیری انتخابی‌اش، مقصدی جز یک بحران امنیتی – اجتماعی ندارد اما او بی تفاوت به همه هشدارها، به راه خود وفادار ماند.
آقای همیشه وزیر، بارها نیمی از کارکنان وزارت نفت را «اضافه» و «زائد» نامید ولی در مقابل، آشنایان، دوستان، آقازادگان، دامادها، چهره‌های سیاسی و نمایندگان مجلس را جذب نفت کرد تا در کنار او بمانند و «ضربه‌گیری» باشند برای انتقادات محکمی که از برخی نهادها به او می‌شد. تبعیض‌هایی که او در نفت پیاده کرد، نشان داد هچ چیز جز تداوم وزارت برایش مهم نیست با وجود اینکه می‌گوید از «وزارت» اشباع شده است ولی «دو دستی»، آن را در آغوش گرفته است.
ژنرال، در سال 92 و پیش از آنکه رای اعتماد بگیرد، گفت که نفت را باید نفتی‌ها اداره کنند. اما اتفاقی که در عالم واقع رخ داد فرسنگ‌ها با این ادعا فاصله داشت. او با تخریب، تمسخر و حتی توهین به کارکنان نفت که بخشی از آن‌ها را «رحمه للعالمین» برای مفسدان اقتصادی نامید، خشم آن‌ها را بیشتر برانگیخت و از سوی دیگر، برخلاف ادعایی که داشت، برخی سمت‌های مهم را به افراد غیر نفتی و مساله‌دار سپرد.
زنگنه هم سفره‌های سیاسی خود را به نفت آورد و سمت‌ها را میان آن‌ها تقسیم کرد؛ بیشتر معاونان او طی سال‌های اخیر، افراد غیر نفتی بودند که از سایر وزارتخانه‌ها و نهادهای دولتی به نفت آمدند بدون اینکه بدانند، نفت جامد است یا مایع؟! با شاگردان دانشگاهی خود را از« زیر زمین‌های چاپخانه»، راهی طبقه پانزدهم وزارت نفت کرد تا آن‌ها برای نفت و کارکنان تصمیم بگیرند.
درست برعکس سایر وزارتخانه‌های اقتصادی که همه معاونان و مدیران آن از بدنه آن وزارتخانه هستند، او هیچ اعتمادی به بدنه نکرد و ماهیت صنفی نفت را به طور کامل از بین برد. چه در دوره اول وزارت خود که مُشت مُشت مدیر از وزارت نیرو، آب و فاضلاب، شیلات، وزارت جهاد کشاورزی و ... به نفت آورد و چه در دوره دوم که نفتی‌ها را با داس از بدنه مدیریت جدا کرد و مدیریت شرکت ملی نفت را به یکی از متهمان اصلی قاچاق کالا سپرد.
گویا قرار بود هر انتقاد با یک «دهان کجی» پاسخ داده شود و خشم کارکنان را بیشتر کند؛ به همین دلیل است که پویش‌های کارکنان صنعت نفت در سراسر ایران برای خداحافظی با او و یاران سیاسی‌اش لحظه‌شماری می‌کنند و در بیانیه‌ها و گردهمایی‌هایشان، بیش از همه دوران لعن و نفرین نثار می‌کنند. زنگنه چند هفته دیگر از نفت می‌رود اما یادگاری‌های بسیاری روی دیوار نفت حک کرده است که شاید یکی از مهم‌ترین آن‌ها که سا‌ل‌ها بعد خود را نشان می‌دهد، نابودی کاملی هویت صنفی نفت است؛ ماموریتی که طی 16 سال وزارت، تا چند دهه دیگر تبعات دارد.
سه شنبه ۲۵ خرداد ۱۴۰۰ ساعت ۱۲:۰۱
کد مطلب: 30201