زمانی نیا در کنج تنهایی
زیر سایه هووی محبوب!
تقصیر او نیست؛ مقصر اصلی جایگاه معاونت بین الملل است که به معنای واقعی کلمه تبدیل به یک جایگاه تشریفاتی شده است. حالا که وزیر نفت برای او «هوو» تراشیده است این جایگاه تشریفاتی تر از گذشته شده است. زمانی نیا اگر پر از توانمندی های خارق العاده باشد حالا زیر سایه سیدمجید هدایت زاده قرار گرفته است و باید با او هماهنگ باشد.
وحید حاجی پور / پست ها که تقسیم شد جایی برای او نبود؛ هرچه گشتند سمتی در دسترس نبود تا اینکه پس از یک سال جستجو او را به بیژن نامدار زنگنه پیشنهاد دادند هرچند که عده ای نام آن را «شیک» کرده و نامش را «تحمیل» نهادند. امیرحسین زمانی نیا در ادبیات نه چندان قدیمی دیپلمات ها،یکی از اعضای حلقه نیویورکی هاست؛ هم سنگ و همفکر دیپلمات های نام آشنایی چون سیرس ناصری، حسین کاظم پور اردبیلی، مجید تخت روانچی، صادق خرازی و ...
زمانی نیا برخلاف سایر دوستان خود در آسمان شلوغ سیاست خارجی، یا نبود یا اگر هم بود چراغش خاموش بود. با حسن روحانی در دبیرخانه شورای امنیت ملی همکاری می کرد و در مذاکرات هسته ای در دولت اصلاحات در کنار سیروس ناصری حضور داشت. سیروس ناصری یکی از مردان پر رمز و راز نفتی است و این روزها نیز راهبری چند پروژه نفتی در حوزه بین الملل را بر عهده گرفته است.
زمانی نیا از روزی که جزو تیم روحانی در مرکز بررسی های استراتژیک مجمع تشخیص مصلحت نظام بود تا زمستان 93، در نیاوران ماند و جایی نرفت. روایت ها متفاوت است از آنکه خودش نرفت یا نخواستند اما هر چه که بود به نفت آمد. حضور یک چهره «امنیتی» در وزارت نفت گرچه برای نفتی ها مقبول نیافتاد ولی هرچه که بود او یک «سفارش شده» بود.
خود زنگنه هم می دانست او باید باشد پس پذیرفت و یک چهره امنیتی را به معاونت بین الملل خود منصوب کرد؛ انتصابی از جنس انتصاب خالدی در معاونت بین الملل اما با چند تفاوت که از آن عبور می کنیم. برخلاف آنکه چهره های اقتصادی و بین المللی روحیه تعامل و تجارت داشتند زمانی نیا برای این سمت همچنان فاقد چنین ویژگی هایی بود. او باید جا پای هادی نژادحسینیان و سید مهدی حسینی می گذاشت که ذاتا «بین المللی» بودند اما زمانی نیا هرچه کرد نتوانست رویکرد حقوقی - امنیتی خود را در نفت «قالب» کند.
زمانی نیا که تا آذر 93 شاید فکرش را نمی کرد روزی در نفت صاحب منصبی شود کار خود را آغاز کرد و تا چند ماه نخست فعالیت خود سکوت کرد. او با نفت بیگانه بود ولی به پشتوانه مشاوره های فراوان قاعده بازی را در کمتر از یک سال فراگرفت و «فورا» رسانه ای شد.
در دیدارهای خارجی وزیر نفت حاضر می شد، با او و سایر نفتی ها به سفر می رفت و در چند ماه اخیر خود در راس هیاتی عازم کشورهای مختلف می شد تا با آنها مذاکره کند. تلاش های خستگی ناپذیر زمانی نیا برای بودن در «پازل نفت» هر چه بیشتر شد کم محلی وزیر را در پی داشت. شاید این حس ملموس از آن شایعاتی نشات می گیرد که زمانی نیا را گزینه بعدی وزارت نفت معرفی می کند.
معاون وزیر در امور بین الملل بدنبال نقش آفرینی است؛ او در سمتی «نشسته» است که حالا تشریفاتی است، نه در صادرات نفت و گاز و فرآورده های نفتی صاحب اثر است، نه در جذب سرمایه های خارجی و قراردادها نظرش کارآست و نه در مذاکرات مستقیم با شرکت های خارجی نفر اول است. گویا او فقط باید کنار دست وزیر نفت نشسته و آداب دیپلماتیک را رعایت کند.
تقصیر او نیست؛ مقصر اصلی جایگاه معاونت بین الملل است که به معنای واقعی کلمه تبدیل به یک جایگاه تشریفاتی شده است. حالا که وزیر نفت برای او «هوو» تراشیده است این جایگاه تشریفاتی تر از گذشته شده است. زمانی نیا اگر مملو از توانمندی های خارق العاده باشد حالا زیر سایه سیدمجید هدایت زاده قرار گرفته است و باید با او هماهنگ باشد و گزارش کار دیدارهای خارجی را جهت مذاکرات نهایی برای وی ارسال کند. انتصاب هدایت زاده به معاونت بین الملل شرکت ملی نفت پیام روشنی برای زمانی نیا داشت: «آب که آمد تیمم باطل است.»
زمانی نیا می ماند یا می رود تنها و تنها به خودش بستگی دارد، همانطور که به «ارادت» نیامد برای رفتن هم محتاج «اجازت» نیست. بدون تعارف او تبدیل به معاونی شده است که به اندازه یک مدیرکل، زمینی برای بازی ندارد و پشت دروازه باید خود را «گرم» کند.
زمانی نیا برخلاف سایر دوستان خود در آسمان شلوغ سیاست خارجی، یا نبود یا اگر هم بود چراغش خاموش بود. با حسن روحانی در دبیرخانه شورای امنیت ملی همکاری می کرد و در مذاکرات هسته ای در دولت اصلاحات در کنار سیروس ناصری حضور داشت. سیروس ناصری یکی از مردان پر رمز و راز نفتی است و این روزها نیز راهبری چند پروژه نفتی در حوزه بین الملل را بر عهده گرفته است.
زمانی نیا از روزی که جزو تیم روحانی در مرکز بررسی های استراتژیک مجمع تشخیص مصلحت نظام بود تا زمستان 93، در نیاوران ماند و جایی نرفت. روایت ها متفاوت است از آنکه خودش نرفت یا نخواستند اما هر چه که بود به نفت آمد. حضور یک چهره «امنیتی» در وزارت نفت گرچه برای نفتی ها مقبول نیافتاد ولی هرچه که بود او یک «سفارش شده» بود.
خود زنگنه هم می دانست او باید باشد پس پذیرفت و یک چهره امنیتی را به معاونت بین الملل خود منصوب کرد؛ انتصابی از جنس انتصاب خالدی در معاونت بین الملل اما با چند تفاوت که از آن عبور می کنیم. برخلاف آنکه چهره های اقتصادی و بین المللی روحیه تعامل و تجارت داشتند زمانی نیا برای این سمت همچنان فاقد چنین ویژگی هایی بود. او باید جا پای هادی نژادحسینیان و سید مهدی حسینی می گذاشت که ذاتا «بین المللی» بودند اما زمانی نیا هرچه کرد نتوانست رویکرد حقوقی - امنیتی خود را در نفت «قالب» کند.
زمانی نیا که تا آذر 93 شاید فکرش را نمی کرد روزی در نفت صاحب منصبی شود کار خود را آغاز کرد و تا چند ماه نخست فعالیت خود سکوت کرد. او با نفت بیگانه بود ولی به پشتوانه مشاوره های فراوان قاعده بازی را در کمتر از یک سال فراگرفت و «فورا» رسانه ای شد.
در دیدارهای خارجی وزیر نفت حاضر می شد، با او و سایر نفتی ها به سفر می رفت و در چند ماه اخیر خود در راس هیاتی عازم کشورهای مختلف می شد تا با آنها مذاکره کند. تلاش های خستگی ناپذیر زمانی نیا برای بودن در «پازل نفت» هر چه بیشتر شد کم محلی وزیر را در پی داشت. شاید این حس ملموس از آن شایعاتی نشات می گیرد که زمانی نیا را گزینه بعدی وزارت نفت معرفی می کند.
معاون وزیر در امور بین الملل بدنبال نقش آفرینی است؛ او در سمتی «نشسته» است که حالا تشریفاتی است، نه در صادرات نفت و گاز و فرآورده های نفتی صاحب اثر است، نه در جذب سرمایه های خارجی و قراردادها نظرش کارآست و نه در مذاکرات مستقیم با شرکت های خارجی نفر اول است. گویا او فقط باید کنار دست وزیر نفت نشسته و آداب دیپلماتیک را رعایت کند.
تقصیر او نیست؛ مقصر اصلی جایگاه معاونت بین الملل است که به معنای واقعی کلمه تبدیل به یک جایگاه تشریفاتی شده است. حالا که وزیر نفت برای او «هوو» تراشیده است این جایگاه تشریفاتی تر از گذشته شده است. زمانی نیا اگر مملو از توانمندی های خارق العاده باشد حالا زیر سایه سیدمجید هدایت زاده قرار گرفته است و باید با او هماهنگ باشد و گزارش کار دیدارهای خارجی را جهت مذاکرات نهایی برای وی ارسال کند. انتصاب هدایت زاده به معاونت بین الملل شرکت ملی نفت پیام روشنی برای زمانی نیا داشت: «آب که آمد تیمم باطل است.»
زمانی نیا می ماند یا می رود تنها و تنها به خودش بستگی دارد، همانطور که به «ارادت» نیامد برای رفتن هم محتاج «اجازت» نیست. بدون تعارف او تبدیل به معاونی شده است که به اندازه یک مدیرکل، زمینی برای بازی ندارد و پشت دروازه باید خود را «گرم» کند.
دوشنبه ۱۶ فروردين ۱۳۹۵ ساعت ۰۷:۳۵
کد مطلب: 12654
